Dood van een Droid

Gisteravond dreef ik in slaap naast een open raam. Het hoofdeinde van mijn bed, vlak onder de vensterbank, bood me de aanblik van een heldere nachtelijke hemel om van af te drijven. Een zacht briesje zorgde ervoor dat de lucht in mijn kamer bleef bewegen; Ik had het raam wijd opengelaten omdat anders de warme temperaturen de slaap onmogelijk zouden maken.

Vanochtend (zaterdag) werd ik wakker met het geluid van grasmaaiers die maaien, vogels fluiten en een raam gevuld met het diepblauwe van een heldere hemel. De zon stond al hoog aan de hemel en de wereld was een paar uur wakker. Ik had geslapen; ah de geneugten van freelancen. Ik controleerde het ochtendnieuws op de telefoon en het beloofde een hittegolf voor de komende paar dagen. Briljant.

Ik had net mijn baan opgezegd ten gunste van de pen. Een goede nacht kip en mooi weer was precies wat ik nodig had om de creatieve sappen te laten stromen.

Wat ik niet nodig had, was mezelf vinden, slechts enkele momenten na dit gelukzalige ontwaken, op mijn knieën en wiegend over de overblijfselen van mijn Android-telefoon. Ik had ook mijn hond Jessie niet nodig en hoogstwaarschijnlijk (hoewel ik het op dat moment niet kon schelen), een paar buren die me in de verte verbaasden.

Waarin een Android-telefoon niet meer is ...

Slechts een paar seconden voordat ik mijn e-mails aan mijn bureau had gelezen tijdens het chatten aan de telefoon. Ik moet in een goede bui zijn geweest, omdat ik lichtjes op de stoel achterover kantelde.

De stoel moet een beetje uitgegleden zijn. Precies genoeg om me te doen terugdeinzen en met geweld vooruit kronkelen om weer evenwicht te krijgen (alsof ik op een duimgreep had gezeten). Deze 'voorwaartse rug' stuurde mijn telefoon door de lucht.

De tijd vertraagde en ik zweer het, ze zweefde een fractie van een seconde, slechts enkele centimeters buiten van mijn raam. Lang genoeg om te registreren wat er net was gebeurd en wat er zou komen.

Toen was er buiten een harde klap. Gevolgd door het gerinkel van mijn telefoon die uit elkaar viel. Ze kwam tot rust in de schaduw van een bloempot.

Jessie kon de plotselinge onderbreking van haar middagje dagdromen in de zon zeker niet waarderen. Achteraf voel ik me slecht omdat ik haar zo stoor; het was als het instellen van een knaller in een kamer vol vredige snoozers.

Toen ik eenmaal buiten was, ontdekte een snel onderzoek van de telefoon dat het scherm spectaculair uiteen viel en toch, ooit de optimist, mijn eerste gedachten waren van Ebay en hoeveel een vervangend AMOLED-scherm zou kosten.

Waarin je verteller wordt afgesneden van de buitenwereld ...

Toen ik binnenkwam, werden de vooruitzichten somber. Bij nadere inspectie waren de ingewanden van de eenlichaam HTC Legend losgeraakt. Niets leek meer te passen. Stukken plastic waren verbogen of verdwenen en het grootste deel van de telefoon zat niet goed in de hoes. Sommige componenten waren los genoeg om van de basis van de handset te worden verwijderd, zoals u kunt zien op de afbeelding rechts.

Broken Screen and Dislodged Innards

Iets meer dan een jaar. We hadden een goede run, denk ik.

Mijn rouw eindigde en nadat ik mijn vriendin had uitgelegd waarom ik zo abrupt was afgesloten, bevond ik me in de ongemakkelijke situatie dat ik in 2011 geen werkende telefoon had. De praktische details zijn gemakkelijk te begrijpen, maar het gevoel is minder. Ik stel me voor dat rokers die proberen de gewoonte te schoppen, zich voelen als ze niet weten wat ze met hun handen moeten doen. Mindlessly met behulp van Twitter en het lezen van blogs op mijn telefoon houden mijn bezig tijdens kleine pauzes van het leven.

Het wachten bij de bushalte, op weg naar een nieuwe telefoon-pronto, kon niet langer duren. Iedereen daar tikte weg op hun smartphones; waarschijnlijk tweeten over de klimplant die manisch naar hun telefoons staart. Een paar oudere mensen waren er ook. Ik veronderstel dat in hun dagen wachten op een bus het perfecte moment zou zijn om een ​​gesprek te beginnen. Savages.

Er was ook een dode man, bedekt met bloed (vermoedelijk) zijn eigen bloed.

Precies wat ik dacht.

Enkele millennia later arriveerde ik bij CEX om een ​​tweedehandsvervanger op te halen. Het zou voor nu moeten doen tot ik wat deeg voor een glanzende nieuwe telefoon samen heb. Een HTC Wildfire, in vrij goede staat voor € 155 viel me op. Het leek erg op de Legend en het zou perfect zijn voor het beoordelen van apps en het maken van screenshots.

Vijf minuten later merkte ik dat ik in een deuropening was gezakt, misschien de vorige avond als toilet gebruikt, mijn simkaart in de computer had gestoken en opdook.

Waarin je verteller een les of twee leert ...

De busrit naar huis gaf me voldoende tijd om na te denken terwijl ik wachtte tot er een aantal hoeksteen-apps waren gedownload.

Ik heb in het verleden blogs en artikelen gelezen over mensen die weken of maanden zonder technologie in hun leven zijn gegaan en die er blijkbaar van hebben genoten. Maar ik wed dat dat komt omdat ze systematisch hun familie, vrienden, vijanden en volgers van hun plan op de hoogte hebben gesteld. Terwijl mijn meisjesachtig geklingel in combinatie met de zwaartekracht me in een oogwenk van mijn comfortlaken van mijn smartphone had beroofd!

Ik kan hier een paar hardgeleerde lessen uit trekken. Allereerst moet er altijd een reserve-apparaat rondslingeren, zowel telefoon als computer. Het drong tot me door dat als mijn laptop nu dood zou gaan, ik verdoemd zou zijn als het erom ging om werk gedaan te krijgen. Dat gaat veranderen.

Ook is een verzekering een goed idee. Wanneer het in de winkel wordt aangeboden, ga ik altijd met de mentaliteit achteruit van "het zal mij nooit overkomen". Welnu, het heeft en jongen is mijn gezicht rood. Hoewel, aan de positieve kant, de teloorgang van de telefoon klopt zeker in het toilet vallen of verloren gaan in een zandduin. Ze zijn gewoon een beetje te mainstream.

En wat heb ik gemist tijdens mijn korte vertrek uit de norm van de 21e eeuw om een ​​functionerende telefoon te bezitten? Niet te veel. Een nieuwsblog vertelde me dat Amy Winehouse was overleden.

Ook op Twitter was 'Zombie Walk' populair voor Ierland. Dit ging een manier om de talloze levende doden te verklaren die ik tijdens mijn reizen tegenkwam.