The Friday Rant - Laat een beetje liefde zien voor de arcade games
De vrijdag van deze week is geen negatieve rant. Rants hoeven niet negatief te zijn. Dit is een positieve rant - ik sta op mijn grote dwaze soapbox te schreeuwen over een van de dingen die we zouden moeten koesteren over mobiel gamen.
En dat ding is de heropleving van het arcadespel. Ik ben opgegroeid in arcades, knarsend over vuile tapijten om een obscure helikopterschieter te bemachtigen op basis van een nog obscuur Amerikaans tv-programma (Airwolf.).
Daarom zal ik altijd een zwak in mijn hart hebben voor het soort ervaring dat Crossy Road uitstraalt. EN JA IK KRIJG DAT HET ENKEL FROGGER IS. Goede heer, je moet die laten gaan.
Hoe dan ook, wat zei ik? Oh ja, het apparaat in je zak is het nieuwe huis van de arcade geworden. Het ruikt waarschijnlijk beter, het bevat bijna zeker niet zoveel onfrisse karakters, en het is onwaarschijnlijk dat je in het kruis wordt geraakt door een poolbal terwijl je daar bent, maar verder is het vrijwel identiek.
En dat komt omdat zowel de arcade als je mobiel zijn ontworpen voor korte bursts van gameplay. Ja, het is om verschillende redenen. Arcade-spellen zijn kort en moeilijk omdat je meer munten erin zou moeten laten vallen.
Mobiele games zijn kort en moeilijk omdat ze zijn ontworpen om je verslaafd te maken, zodat uiteindelijk je gedwarsboomde pogingen om een gewig resultaat te krijgen, je geld uitgeeft.
Maar er is een desperate glans aan beide spelstijlen. Ze vechten allebei om aandacht in een overvolle ruimte. Arcadegames letterlijk, mobiele games binnen de digitale grenzen van de App Store.
De aanbeveling van Apple is in wezen een beter geverfde kast. Maar alles is nog steeds ontworpen om je naar binnen te trekken, om je in de ervaring te zuigen en je daar te houden zolang je kunt worden vastgehouden. Of totdat je kwartier opraakt.
Er is echter dezelfde vurige vreugde. Kleine successen stapelen zich op elkaar op. En hoewel het scorebord misschien groter is, is het nog steeds geweldig om je naam door die lijsten heen te zien werken.
Wat ik wil zeggen is dat we enkele van deze kleinere ervaringen moeten koesteren. Het zijn in wezen gateway-medicijnen. Het zijn de trainingswielen van de gamefiets. Dit is hoe de volgende generatie zal leren spelen.
En ja, ze zijn misschien niet zo dik of vol of zo interessant als sommige games waar we voor pleiten en juichen, maar er groeien nu kinderen op met hun gezicht begraven in een iPad in plaats van een Neo Geo-cabine.
Dus laten we de kleinere games leuk vinden, voor de ervaringen die eenvoudig maar verslavend zijn. Want dat is precies hoe ik in de eerste plaats aan gaming kwam.
